Με αφορμή το αφιέρωμα γνωρίζουμε καλύτερα τον Δημήτρη Αθανίτη. To Studio New Star Art Cinema με αφορμή τα 30 χρόνια από την προβολή της πρώτης ταινίας του «Αντίο Βερολίνο», οργανώνει ένα τριήμερο αφιέρωμα στον Δημήτρη Αθανίτη στις 2-4 Μαΐου 2025
1. Πώς πήρατε την απόφαση να ασχοληθείτε με τον κινηματογράφο;
Στιγμιαία, σχεδόν αδιόρατα.
Το καλοκαίρι που τελείωνα το λύκειο, πήγα ένα βράδυ σε ένα θερινό.
Καθώς έβλεπα την ταινία, ένιωσα ξαφνικά να μπαίνω στην οθόνη.
Στον δρόμο για το σπίτι είχα αποφασίσει τι θα κάνω στη ζωή μου.
2. Ποιες ήταν οι ταινίες, δημιουργοί, τα σημεία αναφοράς για εσάς;
Με άγγιξαν πολλοί σκηνοθέτες, όπως ο Ζουλάφσκυ, ο Μπουνουέλ, ο Αϊζενστάιν,
ακόμη και κάποιοι σχετικά άγνωστοι όπως ο Τέρενς Φίσερ.
Ωστόσο δεν με ενδιέφερε να κάνω ταινίες σε κάποιο γνωστό ύφος.
Χρειάστηκε να περάσουν χρόνια, μέχρι να γράψω το πρώτο μου σενάριο.
Δεν μου θύμιζε τίποτα άλλο και θα το σκηνοθετούσα με ανάλογο τρόπο.
3. Τι σας τραβάει δημιουργικά;
Καταστάσεις ακραίες, ιδιαίτερες. Πρόσωπα, σχέσεις, που μπορεί να είναι γύρω μου, όμως ξεπερνούν τον χώρο και τον χρόνο μέσα από την αυθεντικότητα τους. Ακόμη και οι δύο πρώτες μικρές ταινίες που γύρισα, ήταν σε ένα ακραία παράλογο ύφος αλλά και απίστευτα προφητικό. Δεν είναι τυχαίο που έχω κάνει δύο ταινίες από έργα του Σαίξπηρ και του Ευριπίδη αλλά και μια ταινία φιξιόν πάντα, για ένα γεγονός πλανητικό, το Μιλλένιουμ. Όπως δεν είναι τυχαίο που το ακραίο και προκλητικό «Καμιά Συμπάθεια για τον Διάβολο», αν και γυρισμένο πριν 28 χρόνια, είναι σήμερα ακόμη πιο νεανικό και επίκαιρο.
4. Οι ιστορίες που περιλαμβάνονται στις ταινίες σας αναφέρονται αποκλειστικά σε μυθιστορηματικά γεγονότα ή εμπεριέχουν και βιωματικά στοιχεία;
Έχω πάντα ισχυρή βιωματική σχέση με τις ιστορίες που γυρίζω, έστω και έμμεση ακόμη κι αν πρόκειται για μυθιστορηματικά γεγονότα. Επίσης βιωματική είναι και η σχέση μου με τους χώρους που κινηματογραφώ. Επιλέγω πάντα φυσικούς χώρους, χώρους που τους ξέρω, που τους έχω ζήσει. Η Αθήνα που γεννήθηκα, έζησα και περιπλανήθηκα, είναι συχνά μια αφανής πρωταγωνίστρια μου. Γι αυτό οι ταινίες μου, αν και μυθοπλασίας, αποτελούν και ντοκουμέντα για χαμένα τοπόσημα της πόλης.
5. Τη στιγμή που συλλαμβάνετε μια ιδέα βλέπετε χρώματα, ακούτε ήχους ή κάτι άλλο;
Βλέπω την ίδια την ταινία. Βλέπω κάποια σκηνή κλειδί, τους χώρους, τα πρόσωπα. Το πιο ακραίο ήταν όταν είκοσι χρόνια πριν την γυρίσω, είδα από το πουθενά την «Μήδεια». Δεν είχα καμιά σχέση με τον Ευριπίδη, την αρχαία τραγωδία, την Επίδαυρο. Είδα τους χώρους, τα πρόσωπα, τις σχέσεις, το ασπρόμαυρο. Όταν τελικά, αποφάσισα να την κάνω, ήξερα με ακρίβεια που πάω.
6. Μίλησε μας λίγο για την σημερινή κατάσταση στον Κινηματογράφο και την τηλεόραση 
Η τηλεόραση καταπίνει το σινεμά. Κυρίως σαν αιθητική αλλά φυσικά και σαν πολιτική που εξυπηρετεί την εξουσία. Η τηλεόραση είναι ιδανικό μέσο χειραγώγησης και προωθείται με κάθε τρόπο, με κάθε μέσον. Συνυπεύθυνη και η κινηματογραφική κριτική, που έχει προσχωρήσει άνευ όρων στο παιχνίδι και τελικά στην πλήρη αυτο-απαξίωση της.
7. Θα μας αναφέρετε 5 πολύ αγαπημένες σας ταινίες και τους λόγους που σας έκαναν να τις αγαπήσετε;
Το «Σημασία έχει να αγαπάς» του Ζουλάφσκυ, για την μαγική κινηματογράφιση και τον υγρό ψυχισμό χώρων και προσώπων.
Η «Ωραία της Ημέρας» του Μπουνουέλ, για τον διάχυτο ερωτισμό και την φυσική ένωση φανταστικού και πραγματικού.
Το «Ραν» του Κουροσάβα για τις εκπληκτικές πολεμικές σκηνές που μεταφέρουν την αισθηση της τραγωδίας.
«Ο άρχων του σκότους» του Τέρενς Φίσερ, για την υπόγεια ανάδυση του ερωτισμού κάτω από τον τρόμο.
«Η παράσταση αρχίζει» του Μπομ Φοςς, για το μοναδικό παιχνίδι με τον θάνατο.