Σε μια περίεργα παγωμένη περίοδο «ακινησίας» λόγω της πανδημίας το «Take a Trip», το βραβευμένο ντοκιμαντέρ του Χρήστου Καρακάση, αναδύει την πραγματικότητα, σαν να την ανακαλύπτουμε για πρώτη φορά. Μας καλεί να κοιτάξουμε οδηγούμενοι μέσα από την όραση του φακού και τον λόγο, που με ποιητικές υφάνσεις ανιχνεύουν από ένα παιχνίδι σουρεαλιστικής θεώρησης στο παιχνίδι των αντανακλάσεων του συλλογικού ασυνείδητου. Των συμβολισμών της ένδυσης του πραγματικού και του σουρεαλιστικού σύμπαντος μικρών παραμυθένιων ξωτικών που πετάγονται από το γρασίδι σε αλλεπάλληλες στροφές του ασυνείδητου. Καλεί τον θεατή να ταξιδέψει από το ηθελημένο φλουτάρισμα στην απεικόνιση της γυμνής ματιάς, την χειραψία με τον δίπλα-που ποτέ δεν κάναμε-στο παγερό αστικό τοπίο.
Ο Χρήστος Καρακάσης χρησιμοποιεί στο «Take a Trip» έναν συγκρατημένα δραματικό λόγο μέσα από τις επανειλημμένες γεωγραφικές μετατοπίσεις, οι οποίες αποτυπώνουν με ακρίβεια την διάρκεια και 
την έκταση των ψυχικών ρηγμάτων, χωρίς να υποκύπτουν στον πειρασμό του ταξιδιωτικού ή τοπικού χρώματος. Το «Take a Trip» ομιλεί έτσι αβίαστα με την κρυφή φωνή της πόλης, σε ένα κράμα λυρικής ειλικρίνειας και στοχαστικού ρεμβασμού, που δίνει στον θεατή έναν σαφώς αμεσότερο (και οπωσδήποτε περισσότερο οικείο) τόνο. Έτσι το «ταξίδι» του ομοιάζει με βεντάλια:
Από την αρχή- στον σιδηροδρομικό σταθμό- με μουσικό ηχητικό περιβάλλον ένα γλυκόπικρο χαρμάνι Blues στοχεύει σε μια πολύπλευρη επικοινωνία με τον θεατή σε ένα εσωτερικό ταξίδι… «είμαι και δεν είμαι στον κόσμο». Η πορεία της αφήγησης προκύπτει μέσα από τις «ματιές» του σκηνοθέτη και του συγγραφέα που συναποτελούν τα πλάνα που προκύπτουν το ένα μέσα από το άλλο, χωρίς να χάνουν την αυτοδυναμία τους.
«Από τις παλάμες τις βόρειας θάλασσας στα κορίτσια που κάθονται στα παρτέρια, ίδια πάντα κορίτσια, χωρίς θάλασσα. Και το blues που ταξιδεύει ο αέρας με τα τόσα συναισθήματα». Ο σωστά δουλεμένος και προσεκτικά ζυγισμένος λόγος από την συγγραφέα Βασιλική Κάππα απευθύνεται το ίδιο σέ όλους, παράγοντας απλώς διαφορετικούς βαθμούς και είδη συγκίνησης. « Σαν ποτάμι μέσα στα κτίρια, οι άνθρωποι μοιάζουν πολύ, ειδικά όταν είναι θυμωμένοι». Η εσκεμμένη σύγκρουση του συγγραφέα-αφηγητή τελικά οδηγεί σε μια ειλικρινή προσωπική ομολογία που απεκδύεται κάθε περιττή λογοτεχνική φόρμα για να αναβαπτιστεί στο καθαρό νόημα του χρόνου «που ξεδιπλώνει σαν κουβάρι».
Το «Take a Trip» τέλος, είναι μια αντιρατσιστική ματιά πάνω στην νοοτροπία και στον φασισμό που «βρέχει συνέχεια». ...Και ο Χίτλερ με τόνους εκρηκτικών σε ένα Λονδίνο που καταρρέει…πουτίγκα, χύμα μπύρα…και ας έχουμε ως αξεσουάρ μαζί μας μια ομπρέλα…για βροχή ή ήλιο.
Θανάσης Πάνου
Κοινωνιολόγος-συγγραφέας-video artist