Πώς πήρατε την απόφαση να ασχοληθείτε με τον κινηματογράφο; Πλάκα πλάκα, κατά λάθος, παρόλο που μου άρεσε πολύ σαν μικρό παιδί πριν χάσω ενδιαφέρον στην εφηβεία. Πάσχω από ΔΕΠΥ, και συνεπώς δυσκολεύτηκα αρκετά στις σπουδές μου· οπότε μετά από δύο χρόνια επιχειρώντας να σπουδάσω (κυρίως) μουσική στο San Francisco State University, αλλά μη μπορώντας να συγκεντρωθώ στα μαθήματα,αποφάσισα (για λόγους που ακόμα μου ξεφεύγουν) να γίνω πυροσβέστης.Άλλαξα λοιπόν σχολή στα 21 μου και πήγα στο City College που είχε το πρόγραμμα πυροσβεστικής. Κλασσικά, όμως, δεν διάβασα σωστά της οδηγίες εγγραφής, και επομένως άργησα να μάθω ότι υπήρχε 6μηνη λίστα αναμονής για την Ακαδημία. Κι έτσι αποφάσισα να πάρω μαθήματα κινηματογράφου ώστε να περάσει η ώρα, κάπως τυχαία,κάπως από νοσταλγία. Και, όπως καταλάβατε, δεν γύρισα στη πυροσβεστική ποτέ!
Μου άρεσε τόσο πολύ το σινεμά που ξεκίνησα και πάλι παρορμητικά να κάνω κοπάνα για να γυρίσω αμέσως ταινιούλες μικρού μήκους με έναν συμφοιτητή κολλητό, χωρίς ούτε να διαβάζω και θεωρία ποτέ. Κάπως έτσι λοιπόν, δικαίως, πήρα βαθμολογία ‘D’ στο μάθημα Σκηνοθεσίας (καθόλου καλά, δηλαδή.) Προβλέψιμα, δεν αποφοίτησα, επειδή αποφασίσαμε με τον ίδιο Αιγύπτιο συνάδελφο να κόψουμε τις σπουδές και να γυρίσουμε μια ταινία μεγάλου μήκους στις δυο χώρες μας με κανέναν προϋπολογισμό και καθόλου εμπειρία, το Hate Your City (2012-2023), μια DIY μαύρη κωμωδία για αντάρτες που διαδραματιζόταν παράλληλα στο Κάιρο και στην Αθήνα. Ολοκληρώσαμε μόνοι μας περίπου το 75% των γυρισμάτων από το 2012 εώς το 2020, μέχρι που ´πάγωσαν´ όλα με τα lockdown. Περιμένοντας πού και πώς θα συνεχίζαμε, το 2021 γύρισα στην Αμερική και τράβηξα το πιο μινιμαλιστικό ρομαντικό θρίλερ Lyvia’s House (2022), ένα πρότζεκτ που, αντιθέτως με το πιο πολύπλοκο Hate Your City, μπορούσε να γυριστεί με τα νέα μέτρα. Για να δούμε τώρα από τον νέο χρόνο πως θα καταφέρουμε την παλιά / καινούργια ταινία!
2) Ποιες ήταν οι ταινίες, δημιουργοί, τα σημεία αναφοράς για εσάς; Νομίζω η πρώτη ταινία που ερωτεύτηκα ήταν το The Wolf Man (1941) του George Waggner, στα 4 μου. Γενικά οι ταινίες Τρόμου με συγκλονίζαν από πολύ μικρή ηλικία
, και ταξίδεψε η φαντασία μου πολύ με τη συγκεκριμένη, ειδικά στις σκηνές μεταμόρφωσης, κυρίως χάρη στο καταπληκτικό μακιγιάζ του Έλληνα δημιουργού Jack Pierce (Γιάννης Πίκουλας), ο οποίος είχε εκτελέσει και το look του Karloff στο κλασσικό Frankenstein (1931). Η τελική σκηνή κυνηγητού ήταν τεράστια έμπνευση για τη κλιμάκωση του δράματος στη ταινία μας Lyvia’s House (2022).
3) Ντοκιμαντέρ ή μυθοπλασία; Τι σας τραβάει δημιουργικά;
Πάντα μυθοπλασία. Όσο και να λατρεύω τα ντοκιμαντέρ, συνήθως δυσκολεύομαι πολύ με σημαντικές πληροφορίες σε οπτικό μέσο, άρα προτιμώ να τις μαθαίνω διαβάζοντας βιβλία (χωρίς να μειώνω όμως καθόλου τη τέχνη του ντοκιμαντέρ, που είναι σπουδαία, ξεχωριστή και απαραίτητη.)
4) Οι ιστορίες που περιλαμβάνονται στις ταινίες σας αναφέρονται αποκλειστικά σε μυθιστορηματικά γεγονότα ή εμπεριέχουν και βιωματικά στοιχεία;
Καταρχάς, έχω μόνο δύο ταινίες μεγάλου μήκους προς το παρόν! Η μία, που δεν έχει ολοκληρωθεί ακόμα, είναι άκρως πολιτική, ενώ το Lyvia’s House είναι κατά πλειοψηφία μυθιστορηματική, αν και σχολιάζει σοβαρά κοινωνικά θέματα με τον τρόπο της, όπως την έμφυλη βία και την εκμετάλλευση των εργατών γης, αλλά πιο πολύ συμβολικά και όχι τόσο κυριολεκτικά.Σε αντίθεση, το Hate Your City αντιμετωπίζει ξεκάθαρα το συνεχιζόμενο φαινόμενο της αστυνομικής βίας / δολοφονίας και πώς επηρεάζει μακροπρόθεσμα τα θύματά της, ειδικά στην Ελλάδα. Είναι ένα θέμα που ήταν το επίκεντρο της μικρού μήκους μας Cairo Year Zero (2014, μια μυθιστορηματική εκδοχή της ιστορίας του φόνου του Khaled Said, διαθέσιμο στο YouTube), και σκοπεύω να το εξερευνήσω περισσότερο σε επερχόμενα έργα, παίρνοντας στοιχεία και κοινωνικά αλλά και βιωματικά.
5) Τη στιγμή που συλλαμβάνετε μια ιδέα βλέπετε χρώματα, ακούτε ήχους ή κάτι άλλο;
Καταπληκτική ερώτηση. Ήχους και μουσική, πάντα. Ξεκίνησα σαν μουσικός, γράφω και τη μουσική για τις ταινίες μου, οπότε όλα ξεκινάνε από εκεί. Έχω γράψει και ολόκληρα σενάρια σε μουσική που ακούω πρώτα στο κεφάλι μου, τόσο πολύ που ακόμα και ο ρυθμός της κάθε σκηνής είναι βασισμένη στον χρόνο και τη μελωδία της μουσικής. Με το χρώμα δυσκολεύομαι, είναι η αλήθεια. Είναι κάτι που πρέπει να ψάξω συνειδητά έπειτα, κατά τη διάρκεια του pre-production· δεν είναι κάτι που βγαίνει υποσυνείδητα και αυθόρμητα όπως η μουσική και το sound design. Η φαντασία μου στο χρώμα είναι πολύ περιορισμένη, ίσως επειδή μεγάλωσα με πολλές ασπρόμαυρες ταινίες, και είναι ένα ελάττωμα που έχω σαν σκηνοθέτης. Eυτυχώς, λοιπόν, που ξέρω καταπληκτικούς/ες διευθυντές/ριες φωτογραφίας για να μοιράζονται οι όμορφες ιδέες!
6) Μίλησε μας λίγο για την σημερινή κατάσταση στον Κινηματογράφο και την τηλεόραση.
Η αλήθεια είναι ότι είμαι αρκετά καινούργιος στον κινηματογράφο και δεν έχω αρκετές γνώσεις για τη κατάσταση της βιομηχανίας ώστε να έχω άποψη. Ξέρω ένα πράγμα όμως πριν δύο χρόνια γνώρισα ένα παιδί 7 χρονών που μου έδειξε μια ταινία μήκους τύπου claymation που είχε κάνει μόνη της και μάλιστα στο κινητό της. Μιλάμε, 7 χρονών, και είχε εργάκι φεστιβαλικής ποιότητας που δημιούργησε η ίδια στο δωμάτιο της. Θα μπορούσε να την είχε κάνει μια 20χρονη και θα ήταν εξίσου εντυπωσιακή, τόσο καλή. Το γεγονός λοιπόν ότι η τεχνολογία έχει προχωρήσει τόσο πολύ που επιτρέπει σε παιδιά ηλικίας δημοτικού να δημιουργούν αριστουργήματα στο σπίτι τους είναι το παν.
(Επιχείρησα κάτι αντίστοιχο στα 10 μου στη δεκαετία του ᾽90 με VHS camcorder και δεν χρειάζεται να σας πω ότι το τελικό αποτέλεσμα δεν συγκρινόταν.) Παραμερίζοντας τα εγγενή προβλήματα της ψηφιακής εποχής, με συγκινεί ιδιαίτερα επομένως ότι τα μικρά παιδιά πλέον έχουν πρόσβαση σε επαγγελματικά προγράμματα ώστε να έχουν δυνατή καλλιτεχνική φωνή που μπορεί να ακουστεί και να εκτιμηθεί από ένα διεθνές κοινό. Η προσβασιμότητα είναι πολύ σημαντική.
7) Θα μας αναφέρετε 5 πολύ αγαπημένες σας ταινίες και τους λόγους που σας έκαναν να τις αγαπήσετε;
Μόνο 5;; Δύσκολα, αλλά ας προσπαθήσουμε. Αυτές λοιπόν είναι (ίσως) οι Τοπ 5 που με έκαναν να θέλω να ασχοληθώ με σκηνοθεσία:
- 28 Days Later (2002) - Ένα αποκαλυπτικό αριστούργημα του σκηνοθέτη Danny Boyle, τραβηγμένο σε μόνο 480p ανάλυση και με εντελώς DIY προσέγγιση. Οι σκηνές του άδειου Λονδίνου που πραγματοποιήθηκαν εντελώς με guerrilla αντιμετώπιση ακόμα με στοιχειώνουν, τόσο πολύ που τις ξαναδημιούργησα με ηθοποιό στο κέντρο της Αθήνας τη πρώτη νύχτα του lockdown τον Μάρτιο του 2020 για μια επερχόμενη ταινία.
- Andrei Rublev (1966) - Μάλλον η καλύτερη ταινία που έχω δει ποτέ μου. Το ιστορικό έπος του Αντρέι Ταρκόφσκι που είναι η επιτομή του κινηματογράφου, ένας ολόκληρος κόσμος που δημιουργήθηκε στο σελιλόιντ. 20 χρόνια από τώρα, θα θεωρήσω τον εαυτό μου τυχερό αν καταφέρω να αναδημιουργήσω έστω μια σκηνή τέτοιας ποιότητας σε ταινία δική μου.
- Clerks (1994) - Η ταινία που μας είπε, ῾Μπορείς κι εσύ.᾽ Σήμερα, 28 χρόνια μετά, ακόμα μας ενθαρρύνει ο σκηνοθέτης / σεναριογράφος Κevin Smith να πιάσουμε κι εμείς μια κάμερα και να κάνουμε κάτι μινιμαλιστικό μόνοι/ες μας, για τους εαυτούς μας, σε κλειστό χώρο. Και τώρα, από άποψη τεχνολογίας, είναι πιο εύκολο από ποτέ!
- Roma Città Aperta (1945) - Το ᾽παράνομο᾽ έργο τέχνης του Ροσελίνι, όπου ρισκάρανε τα πάντα να βάλουν τους Ναζί να παίξουν … τους εαυτούς τους. Ένα απίστευτο κατόρθωμα που με έμπνευσε να κάνω την επερχόμενη ταινία μου Hate Your City στο ίδιο στυλ cine verité στην Αθήνα και στο Κάιρο.
- In Bruges (2008) - Η θεοσκότεινη παραμυθένια κωμωδία του θεατρικού συγγραφέα Martin McDonagh, φάρμακο για την κατάθλιψη. Κάθε φορά που τη βλέπω,την αγαπάω όλο και περισσότερο.
Σύντομο Βιογραφικό
Ο Νίκος Βολονἀκης γεννήθηκε στην Αστόρια της Νέας Υόρκης το 1987, αλλά μετακόμισε Ελλάδα στα 7 του. Μέχρι τα 21 του, κυρίως ασχολιόταν με τη μέταλ μουσική, παίζοντας σε διάφορες άγνωστες μπάντες, προτού αποφασίσει να σπουδάσει κινηματογράφο στο City College of San Francisco. Δεν τελείωσε τις σπουδές του ποτέ όμως, και το 2012 γύρισε Αθήνα και δούλεψε σαν οπερατέρ κάμερας σε διάφορα βιντεοκλίπ του MAD για τρία χρόνια. Από το 2015 εώς το 2020, ο Βολονάκης γύριζε κατά διαστήματα την ανεξάρτητη ταινία του Hate Your City, πηγαινοέρχοντας από το Κάιρο και την Αθήνα και βιντεοσκοπώντας στους δρόμους χωρίς άδεια. Όταν η πανδημία σταμάτησε τα τελικά γυρίσματα, επέστρεψε στην Αμερική και γύρισε το θρίλερ Lyvia’s House (2022), περιμένοντας να ανοίξει πάλι ο κόσμος. Από το τέλος του 2022, επιχειρεί να τελειώσει την πρώτη ταινία του μια και καλή.